Ogólne wytyczne dotyczące treści informacji podawanych społeczeństwu dyrektywa 82/501/EWG – załącznik VII [17] dzielą informację przekazywaną społeczeństwu narażonemu na skutki poważnej awarii na dwie zasadnicze grupy: techniczną i pragmatyczną.

Komunikację ryzyka rozumianą jako proces porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji odnoszący się do zarządzania ryzykiem można rozpatrywać w różnych kontekstach. Znaczenie, zakres i cel komunikacji ryzyka w bezpieczeństwie procesowym zmieniał się bowiem na przestrzeni lat wraz z rozwojem systemów zapewnienia bezpieczeństwa.

Obowiązująca obecnie trzecia już z kolei dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2012/18/UE w sprawie kontroli zagrożeń poważnymi awariami związanymi z substancjami niebezpiecznymi, zmieniająca, a następnie uchylająca dyrektywę Rady 96/82/WE [4] nie została przygotowana w wyniku wystąpienia kolejnych poważnych awarii, ale w związku ze zmianami prawnymi, tzn. z koniecznością dostosowania kryteriów kwalifikowania zakładu do jednej z dwóch kategorii zakładów stwarzających zagrożenie wystąpieniem poważnej awarii przemysłowej, które zostały ujęte w załączniku 1 dyrektywy, a oparte są o klasyfikację substancji niebezpiecznych, prawnie zmienioną w związku z wprowadzeniem zharmonizowanej klasyfikacji substancji i mieszanin niebezpiecznych zgodnie z Rzporządzeniem CLP